- όζον
- Αέριο με χαρακτηριστική διαπεραστική οσμή που αποτελείται από μία αλλοτροπική μορφή του οξυγόνου· έχει τριατομικό μόριο, αντίστοιχο στον τύπο Ο3. Την ύπαρξή του εντόπισε ο Ολλανδός Μάρτιν βαν Μάρουμ (1750-1837) το 1785, με αφορμή την ιδιάζουσα οσμή κατά την πρόκληση ηλεκτρικών σπινθήρων, και την απέδειξε ο Γερμανός χημικός Κρίστιαν Φρήντριχ Σαίνμπαϊν (1799-1868) το 1840. Τη σύσταση του διευκρίνισε οριστικά ο Άγγλος χημικός σερ Μπέντζαμιν Μπρόντι (1817-1880) το 1872. Το ό. διαφέρει από το κανονικό οξυγόνο, το οποίο έχει διατομικό μόριο, ακριβώς στον αριθμό των ατόμων που αποτελούν το μόριό του. Στην υγρή κατάσταση είναι μπλε λουλακί, στην αέριο είναι έντονο ιώδες· βράζει στους -111,5° C και τήκεται στους -251,4° C. Λίγο πιο διαλυτό στο νερό από το οξυγόνο, και πρακτικά σταθερό στην κανονική θερμοκρασία, το καθαρό ό. είναι ισχυρά εκρηκτικό. Το κανονικό οξυγόνο είναι αρκετά σταθερώτερο από το ό. και μπορεί να μετασχηματιστεί σε ό. με επίδραση ηλεκτρικών εκκενώσεων, όπως συμβαίνει στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια καταιγίδων. Αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται ακόμα και στη βιομηχανική παρασκευή του ό. σε συσκευές που ονομάζονται οζονοποιητές ή οζονιστήρες. Το ό. σχηματίζεται ακόμα και από την επίδραση των καθοδικών ακτίνων και από τις ακτινοβολίες των ραδιενεργών σωμάτων όπως των ακτίνων X. Το ό. αντιδρά με όλες τις ακόρεστες οργανικές ενώσεις και σχηματίζει πολυοξυγονωμένα ασταθή παράγωγα, τα οποία προκαλούν, με διάσπαση, σχάση του μορίου στο μέρος του διπλού δεσμού, με σχηματισμό τελικών οξυγονωμένων ομάδων, αλδεϋδικών και καρβοξυλικών.
Το φαινόμενο αυτό, που λέγεται οζονόλυση, χρησιμοποιείται στη βιομηχανία για την παραγωγή του αζελαϊκού και πελαργονικού οξέος από το ελαϊκό οξύ. Για τις δραστικές οξειδωτικές ιδιότητες του, το ό. χρησιμοποιείται ως απολυμαντικό, αποσμητικό και αποχρωστικό. Στις εγκαταστάσεις ύδρευσης είναι προτιμότερο, αν και δαπανηρότερο από το χλώριο, επειδή δεν αφήνει οσμή και γεύση στο νερό. Οι σημαντικότερες εγκαταστάσεις δημόσιας ύδρευσης με χρησιμοποίηση ό. λειτουργούν στη Φιλαδέλφεια και στο Παρίσι.
Σχηματική παράσταση της λειτουργίας ενός οζονιστήρα: 1- είσοδος του οξυγόνου (ή του αέρα)? 2- είσοδος του νερού ψύξης? 3- μετατροπέας? 4- νερό ψύξης? 5 - γυάλινος σωλήνας? 6 - εσωτερικό ηλεκτρόδιο? 7- εξωτερικός σωλήνας από ανοξείδωτο χάλυβα? 8- έξοδος του όζοντος? 9- έξοδος του νερού ψύξης.
* * *το(χημ.-μετεωρ.) χημικό στοιχείο με χημικό τύπο Ο3 —δηλαδή το μόριό του αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου— που είναι αέριο κυανωπού χρώματος με δριμεία διαπεραστική οσμή, απαντά στην ατμόσφαιρα τής Γης και ιδίως στην οζονόσφαιρα και έχει μεγάλη οξειδωτική ικανότητα και ικανότητα απορρόφησης τών υπεριωδών ακτινοβολιών, ιδιότητες χάρη στις οποίες είναι μεν τοξικό και επικίνδυνο για τον οργανισμό όταν εισάγεται σε αυτόν με εισπνοή, αλλά ταυτόχρονα εξασφαλίζει την υγιεινότητα τού αέρα και εμποδίζει τις σκληρές υπεριώδεις ακτίνες να φθάσουν μέχρι το έδαφος, γεγονός που αν δεν συνέβαινε θα ήταν αδύνατη η ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής ζωής στην επιφάνεια τού πλανήτη μας.[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. ozone < ουδ. μτχ. ὄζον τού ὄζω «αναδίδω οσμή». Η. λ. μαρτυρείται από το 1876 στον θ. Αφεντούλη].
Dictionary of Greek. 2013.